Bijbellezing met vrije zitplaatsen
De Delftsche Courant van 1 januari 1858 bericht zijn lezers dat “de maandelijksche bedestonden voor de uitbreiding van het Christendom onder de heidenen, welke tot nu toe in de Gasthuiskerk plaats hadden, vanaf maandag 4 Januarij en vervolgens in het gebouw: 'Veritas', op de Koornmarkt, gehouden zullen worden, en wel, zoo als bij de Bijbellezingen, met vrije zitplaatsen.” In 1862 was er een “volksvoorlezing, maar ook een vergadering van de 'Nederlandsche Gustaaf-Adolf-vereeniging”, in 1872 lessen aan 'Leden van den Dames-Cursus'.
De Gustaaf-Adolf Vereniging was een protestantse evangelisatieclub, genoemd naar de Zweedse koning Gustaaf-Adolf, die in de17e eeuw de Duitse protestanten te hulp schoot in de godsdienstoorlogen tegen de katholieken. Het was in de 19e eeuw een organisatie die ageerde tegen de katholieke emancipatie.

Uit een advertentie voor de verkoop van het pand in 1888, blijkt dat het behalve een groot voorlokaal voor de opwekkingsbijeenkomsten ook diverse bedsteden en twee keukens met welwaterpompen telde. Bovenin had het een ‘zeer grote zolder’, zoals nog steeds van buiten te zien is.

Ingreep in Oorlogstijd 
Halverwege de Oorlog is het gebouw door de bezetter in beslag genomen ten behoeve van de “Nationalsozialistische Volkswohlfahrt”. De maatschappelijke activiteiten werd overgenomen door NSB-organisaties als de Winterhulp. De kerkelijke activiteiten van het Leger mochten wel doorgang blijven vinden, ook in dit gebouw. Na de Oorlog kreeg het Leger de Heils het pand weer terug in het kader van het ‘Rechtsherstel’ van ontvreemd onroerend goed.

Brouwerij De Dubbelde Passer
Van oorsprong was ook hier ooit een brouwerij gevestigd, zoals bij veel panden op de Koornmarkt. Nog steeds schijnen in de kelder van het huidige gebouw overblijfselen te zijn van oude tongewelven die vermoedelijk ooit zijn gebouwd als de oude bierkelders. Ook de zijmuren zouden wel eens aanzienlijk ouder kunnen zijn van de 19e eeuwse voorgevel.

In de zestiende eeuw was ook Koornmarkt 4 een bierbrouwerij. Bier was een populaire drank omdat water onbetrouwbaar was. Bierdrinkster Malle Babbe is een soort symbool van de vrolijke drinkers geworden. (Schilderij Frans Hals, Staatliche Museen Berlin)

Omstreeks 1561 was hier de brouwerij van Gherrit Adriaensz., die bij de heffing van het haardstedengeld in 1600 de naam De Dubbelde Passer bleek te voeren. Brouwersknecht Claes Arentsz gaf toen drie haardsteden, twee brouwketels en drie eesten aan. Wie de eigenaar was, vermeldt het belastingregister niet. Tien jaar eerder was dat Maritgen Cornelisdr, de weduwe van Pieter Reyersz van der Burch. Dat blijkt uit een koopbrief van het pand ernaast op de hoek van de Breestraat (vroeger Breed Steeg). Dat hoekpand heeft voor 1560 wellicht een tijdje deel uitgemaakt van de brouwerijgebouwen, die ook naar achteren een heel eind in de Breed Steeg en de Gasthuys Steeg zullen hebben doorgelopen.
Dezelfde weduwe die hier in 1590 de scepter zwaaide, was in 1600 eigenaresse en bewoonster van de kleine mouterij De Drie Lelyen aan de Oude Langendijk (met 1 eest). Dat een vrouw een bierfirma runde was in die tijd niet zo opmerkelijk. De naam van haar nering was dat wel. Diezelfde huisnaam, De Drie Lelyen, dook later ook op voor het pand aan de Koornmarkt. Een verklaring is daar vooralsnog niet voor.
In 1610 werd de brouwerij nog onder de naam Dubbelde Passer verkocht voor 9850 gulden, waarvan voor het ‘groot en cleijn brougetou’ 2717 gulden moest worden gerekend.

Detail Kaart Figuratief. Drie huizen met groot in het midden Koornmarkt 4	In 1832 hoorde ook het hoekpand in de Gasthuissteeg erbij.	Ook tegenwoordig is er nog een uitgang naar de Gasthuissteeg.

Tingieter
In 1629 was het definitief gedaan met de brouwerij. Tingieter Mathijs Arentsz van der Linde kreeg toen toestemming om zijn ‘huisinge en mouterije De Drie Lelijen’ aan de oostzijde van de Koornmarkt af te breken en daarvoor in de plaats twee nieuwe ‘huisgens’ in de Gasthuys Steeg en twee in de Breed Steeg te mogen bouwen. Aangenomen mag worden dat hij vooral de bedrijfsgebouwen aan de achterzijde wilde slopen en het voorhuis aan de gracht grotendeels heeft laten staan als woning of bedrijfsruimte voor zijn tingieterij. Of hij dat bedrijf hier ook daadwerkelijk heeft uitgeoefend is niet zeker. Hij bezat heel veel onroerend goed in Delft, waaronder de restanten van de oude brouwerij de Roscam op het Achterom (Zie Achterom 47).
Na hem hebben zijn dochter Catharina en schoonzoon Hendrick Holthuysen het huis bewoond. Holthuysen was van beroep korenhandelaar en kwam uit Rotterdam.

Kousenwinkel
Na de korenkoper werd het huis in 1685 eigendom van Reijnier van Sant, die vermoedelijk een van de eerder genoemde huisjes aan de Gasthuissteeg bij het huis trok, zodat het pand sindsdien steeds een achteruitgang naar die steeg heeft. Voor een grachtenpand van dergelijke omvang was het beroep van Van Sant, plateeldraaier -- werknemer in een plateelbakkerij die borden, potten en vazen maakt -- opmerkelijk. Dat leek voor niet veel mensen met dat beroep weggelegd. Zijn vrouw dreef echter in hetzelfde pand ook een kousenwinkel.

Weeskinderen
In 1695 zouden Van Sant en zijn vrouw, Geertruid Pieters Maasland, zes weken na elkaar overlijden, met achterlating van een aantal jonge kinderen. Met hulp van hun dochter Anna beschreef daarom notaris Philip de Bries de hele kousenwinkel om alles in de verkoop te doen.
De waarde van de winkelinventaris en onbetaalde rekeningen bedroeg 1172 gulden en 90 cent. Onder de klanten die nog in het krijt stonden hoorden ook Margrietje in de Gasthuys Steeg en Susanna in de Breedsteeg. Op beiden was alleen ‘pro memorie’ nog iets te vorderen.
De inboedel en meubels in huis brachten bij verkoping  670 gulden op. Daartoe behoorden ook twee psalmboeken met zilveren sloten, twee zilveren zoutvaatjes en drie gouden knopen. Verder was er een rotting met zilveren beslag die de moeder als speciaal aandenken vermaakte aan haar oudste zoon Johannes.

Inhalige notaris
Dat het huis boven de stand van de familie was, bleek uit de flinke schuldenlast die er op rustte. Daarenboven had Van Sant nog  500 gulden geleend van de man die als voogd optrad voor de weesjes. Na verkoop van het huis en afwikkeling van de boedel bleef er bar weinig over. Het wekt de indruk dat de weeskinderen aardig werden uitgekleed door de voogd die zich over hen ontfermd had. Ook de notaris droeg daar zijn steentje aan bij door alles in schandalig groot schrift uit te meten. Hij werd immers per pagina betaald.
Na de openbare verkoop ging het huis voor 2130 gulden  naar Bartholomeus van Berckel, de man die wij later als brouwer in de Gekroonde P aan de Voorstraat tegenkomen, en die tot grote welstand zou stijgen. In 1695 kon hij echter van de koopprijs van dit huis maar 730 gulden contant betalen. De rest moesten de wezen te goed houden.
Veel heeft Van Berckel overigens niet op het huis verdiend, want toen hij het acht jaar later, in 1703, verkocht aan Dirck Boogaert, bracht het maar 1400 gulden op. De huizenprijzen waren in de 18e eeuw duidelijk niet meer wat ze geweest waren. Het huis heette toen overigens nog wel steeds De Drie Lelyen, en had een vrije uitgang in de Gasthuissteeg.

Mooie beelden van de Koornmarkt rond 1900, met ook het moderne ziekenhuis van toen. (Ansichtkaarten collectie Prooper)

Apothecersaffaire
Deze huisnaam kwam niet meer voor toen Gasthuisapotheker Johannes Neomagus het kocht in 1736. Als apotheker woonde hij tot dan toe intern in het Gasthuis, net als zijn voorgangers. Toen hij echter in 1736 wilde trouwen met Geertruid de Vroom, kreeg hij van de regenten gedaan dat hij in een eigen huis mocht wonen, zij het wel op roepafstand.
Neomagus was tussen 1734 en 1780 meerder malen bestuurder van het apothekersgilde, Collegium Medico Farmaceuticum. Ook speelde hij een actieve rol als officier in de schutterij eerste quartier, tweede Groene Vendel.
Neomagus had een slechte verstandhouding met zijn buurman, de gasthuispredikant Engelberts. Hij klaagde onder meer over de huiselijke ruzies bij zijn buren. Op een gegeven dag was er volgens de apotheker zo’n “leven bij den dominee in huis dat het is ofse melkanderen de kop sullen kreygen”, schreef hij aan de regenten.

Vijzel
In 1763 werd hij uit zijn functie als gasthuisapotheker ontheven. Zijn zoon Johannes was toen al enige jaren apotheker in de zaak van zijn vader. Uit trots voor het behalen van zijn apothekersdiploma had hij hem beloond met het laten gieten van een vijzel met de tekst “Ik ben gegoten voor Johannes Neomagus Anno 1758”.
In 1770 overleed de zoon echter al op 33-jarige leeftijd. Neomagus senior was toen genoodzaakt opnieuw de leiding in de apotheek op zich te nemen. En dat zal hem niet makkelijk zijn gevallen. Te meer niet, omdat hij eerder had verzocht om een tweede knecht, omdat "hij van weegens zijn zwak gesigt buyten staat was, den apotheecq na behoren te kunnen waarneemen".
De oude Neomagus overleed in 1784. Bij die gelegenheid werd de hele nagelaten boedel beschreven (zie hieronder).
Op 2 september 1784 werd het huis geveild als zijnde: "Een groot hecht, sterk en weldoortimmerd huis en erve, waarin de apothecarsaffaire is gedaan en nog werd gecontinueerd, aan de oostzijde van de coornmarct met een vrije uitgang in de gasthuissteeg”. Koper werd zijn kleinzoon Johannes Neomagus (1761-1838). Deze had binnen twee maanden na het overlijden van zijn grootvader in allerijl zijn meestersproef afgelegd om de zaak op 23-jarige leeftijd te kunnen overnemen. Voor het huis moest hij 1700 gulden betalen en voor de apothekersinventaris, die door twee collega-apothekers was getaxeerd, 700 gulden. (Zie: De nagelaten apothekersboedel van Johannes Neomagus uit 1784)

Kleinzoon failliet
De "apothecarsaffaire" van deze jonge Neomagus werd geen succes. Op 10 oktober 1791 berichtte de courant dat er een curator was aangesteld over “Johannes Neomagus en Elisabeth Crab, egtelieden, dat zij geen middelen weetende om hunne boedel langer staande te houden, om tot voorkominge van meerdere executiekosten en om alle hunne crediteuren best mogelijk genoegen te geeven, hunne gemeene boedel te abandonneren en ten behoeve van de gezamentlijke schuldeisers over te laten". Neomagus vetrok naar Overschie, om later in Delft terug te keren als drogist.