De brouwerijen Den Witte Eenhoorn en de Halve Maen met de Croon op een ingekleurde versie van de Kaart Figuratief uit omstreeks 1675. Foto van de auteur.

Twee brouwerijen
Het pand achter de noordelijke helft van de gevel (thans Koornmarkt 20F) was ooit brouwerij “Den Witten Eenhoorn”, voordien “Den Buys”. Dit pand heeft nog steeds een bierkelder met tongewelf en een betegelde keukenvloer die mogelijk nog resteren van vóór de stadsbrand van 1536. In de bierkelder (met een uitgang voor de biervaten naar de steeg) werd het (door de grond onder de straat) gefilterde grachtenwater opgevangen. Het zo gewonnen watervolume kwam overeen met de maximale bierproduktie van de brouwerij, namelijk 60 “brouten” per jaar of wel 180.000 liter. Op de eerste verdieping zijn nog eikenhouten vloeren en balken aanwezig van de wederopbouw na de stadsbrand. Ook de achtergevel op het binnenplaatsje lijkt nog uit die tijd te stammen. In de dakconstructie zit een origineel hijswiel onder de nok, één van de twee die in Delft nog bewaard zijn gebleven.
In 1543 was Cornelis Pieterszoon hier brouwer “inden Buys”. Hij werd opgevolgd door Wouter Jacobszoon die zich op 6 juni 1548 liet inschrijven bij het brouwersgilde.
Eind 16e eeuw werd Jan Beuckelssoon van Santen de brouwer. Hij herdoopte het bedrijf in “Den Witten Eenhoorn”. [Dit ter onderscheid van “den Swarte Eenhoorn” aan de overzijde van de gracht ter hoogte van het huidige Koornmarkt 13/15, die als brouwerij echter al voor 1600 uitgebroken werd.] In 1600 telde zijn brouwerij twee brouwketels en twee eesten (verwarmde roosters waarop het ontkiemde graan tot mout gedroogd werd), naast nog vier overige stookplaatsen.
Achter de andere helft van de huidige gevel van Koornmarkt 20 zat ooit de brouwerij “De Halve Maen met de Croon”, aanvankelijk genaamd “De Spade”. Daar waren halverwege de zestiende eeuw vader en zoon Jacob en Claes Moyt de brouwers, en in 1600 Adriaen Fyck. Deze brouwerij was met twee brouwketels en twee eesten en zes stookplaatsen destijds iets groter.
Veel brouwerijen in Delft kregen het sinds het begin van de Tachtigjarige Oorlog moeilijk, maar deze twee brouwerijen hebben het relatief lang volgehouden. De Halve Maen tot in de jaren 1760 en de Eenhoorn tot 1793. De Eenhoorn behoorde tot de laatste vier van de bijna honderd die in de zestiende eeuw actief waren.

(Den Witten) Eenhoorn
We bepalen ons nu eerst tot Den Witten Eenhoorn, later ook wel gewoon “Eenhoorn” genaamd. De brouwerij werd in 1642 eigendom van mr. Maerten Hoogenhouck, die behalve in bier ook in wijn handelde. Hij had het bedrijf belangrijk kunnen uitbreiden toen hij na de dood van zijn buurman Adriaen Pieterszn Croeser in 1644 diens huis aan de noordkant tussen zijn brouwerij en de Swaenshals (zie Koornmarkt 24) erbij kon kopen. Zijn brouwerij behoorde in 1667 tot een van de grootste van Delft. Hij maakte dat jaar 147 brouwsels.
Toen zijn zoon Abraham het bedrijf in 1675 overnam, werd het gewaardeerd op 32.000 gulden, voor die tijd een heel kapitaal. Waarschijnlijk was Abraham minder succesvol dan zijn vader, want toen hij de brouwerij in 1681 verkocht, kreeg hij daarvoor nog maar 23.000 gulden. De nieuwe eigenaar Johannes Henricus Coccejus brouwde in 1687 nog maar 57 keer. Kort daarop ging de brouwerij dan ook opnieuw in andere handen over.
Isbrand van Dobbe kocht hem. Volgens de koopakte hoorde daarbij een heel terrein erachter. Het bedrijf kende destijds een uitgang naar de Brabantse Turfmarkt via de zogenoemde “Swaenshalspoort” naast de huidige Albert Heyn. De koop sloot Dobbe voor duizend gulden contant en een schuldverklaring van 16.000 gulden. Erg makkelijk was het toen dus inmiddels niet meer om er een koper voor te vinden. Er waren toen nog maar vijftien brouwerijen over in Delft en die hadden het zwaar.

Prent van een 17e eeuwse brouwerij. De hijsinstallatie diende om schoon water dat per schuit werd aangevoerd via een goot de brouwerij in te laten lopen. (Collectie Amsterdams Museum)

Mr Poulus Wibbert (brouwer in de jaren 1693-1724) werd op 16 december 1724 met zestien dragers en een koets van de brouwerij naar zijn eigen graf in de Oude Kerk werd gebracht.

Schutterskapitein
Halverwege de 18e eeuw was Jan Verpoorten de brouwer. Daarnaast was hij ook “Capitain van een Compagnie Schutters te Delft” en cassier van de Gemeene Brouwers binnen Delft. Volgens een belastingregister uit 1749 bewoonde hij de brouwerij met zijn eega Adriana van der Chijs, dochter Maria, zoon Quirijn en twee dienstboden. Verder had hij drie paarden en een ‘wagen en train’ (een rijtuig met banken achter elkaar). In 1769 verkocht hij de brouwerij aan Jan Proot en Jacob ’t Hoofd. Zij legden zich onder meer toe op “Oost-Indisch bier” voor de VOC. Schipper Jacobus van den Berg sloeg daarvan in 1780 op de pof “19 pijpen gemerkt I.VD.B” (sic!) (Een pijp bier is ongeveer 412 liter; de initialen “J. vd B.” slaan vermoedelijk op de koper Jacobus van den Berg) in en liet daarvoor maar liefst 513 gulden op de lat schrijven.

De brouwerij met alles erop en eraan stond in de 18e eeuw meer dan eens te koop in de deftige Opregte Haerlemsche Courant. Boven in die van 7 november 1767; onder in die van 25 april 1782. Het viel in die tijd niet mee om er nog een koper voor te vinden.

Driedubbele koornwijnstookerije
In 1786 nam Anthonij Callenburg Baartmans de brouwerij over. Hij had aan de Oude Delft ook al de brouwerij De Twee Leeuwen, alias De Klimmende Leeuwen. In de Eenhoorn wilde hij een driedubbele Koorenwijnstookerije of branderije beginnen. Met de export van jenever viel in die tijd veel geld te verdienen, vooral in de (smokkel)handel op de nieuwe Verenigde Staten. Er waren destijds al acht jeneverstokerijen in Delft, waarvan enkele op de gracht (zie o.a. Koornmarkt 16). Dat was niet geheel tot genoegen van de omwonenden. Het verzoek om de brouwerij om te bouwen tot branderij werd meermalen afgewezen, maar in 1791 mocht het toch. Kort daarna brak er in 1792 een rel uit op de gracht toen Lambert Sanderus op de hoek van de Molsteeg (nu Koornmarkt 32) ook een branderij wilde vestigen. Het stadsbestuur besloot daarop dit soort bedrijven in het vervolg van de betere grachten in de stad te weren met oog op het woongenot voor de grachtbewoners.

Sloopmateriaal van de gewezen brouwerij Den Eenhoorn te koop in de Rotterdamsche Courant van 24 december 1793.

Firma Baartmans, Leers & Co
In 1793 richtte Baartmans samen met de heren Leers, Hartz en Van den Boogaart de “firma Baartmans, Leers & Co” op “tot exploitatie van een korenstokerij en mouterij” in de voormalige brouwerij De Eenhoorn, met een gezamenlijk kapitaal van f 90.000. Johan Willem Leers werd daarbij de inwonend directeur. Hij huurde de woning van de firma voor 300 gulden per jaar, en kreeg als directeur ook een salaris van 300 gulden per jaar.
Baartmans bracht het “woonhuis, de branderij, mouterij, pakhuizen, zolders, kelders en erven” in de firma in voor f 22.000. Ook de gereedschappen, fusten en zakken van de voormalige brouwerij nam de firma van hem over, evenals de voorraden graan, kolen, bier en moutwijn of jenever, en ook de vorderingen, voor zover die binnen vier maanden geïnd konden worden. De firma breidde flink uit. Het voormalige brouwhuis en zolders werden voor vierduizend gulden gesloopt en op de plaats van het brouwhuis werd een dubbele branderij met zes ketels gebouwd. De eest werd verplaatst naar de noordzijde van het gebouw. Daarboven kwamen graanzolders en moutkassen, waaraan vermoedelijk het hijswiel op zolder nog herinnert. De oude rosmolen om het graan te malen werd vernieuwd en het bedrijf werd voorzien van nieuwe water- en spoelingpompen “alles op de duurzaamsten en menageusten voet”. De boekhouding moest op ‘Italiaanse wijze’ bijgehouden worden en de boeken moesten altijd altijd in het comptoir van de branderij voor de firmanten ter inzage liggen.

Ook de jeneverstokerij stond al weer vrij snel met ros- en pompmolen en een stalling voor zeven paarden te koop in de Leydse Courant van 7 juli 1800.

Allerhande balken, binten en een vrijwel nieuwe rosmolen afkomstig van de uitgebroken brandewijnstokerij werden aangeboden in de Amsterdamsche Courant van 2 juni 1808.

Te koop
Na de inval van de Fransen belandde de handel op een dieptepunt. Ook de nieuwe jeneverstokerij kwam daardoor in de problemen. In 1800 kwam de “binnen weinige jaren nieuw opgebouwde, Koornbrandewijnstokerij genaamd den Eenhoorn met deselfs mouterij, ros- en pompmoolen” in openbare verkoop. Volgens de advertentie was de branderij voorzien van “zes rouw- en drie disseleerkeetels en de mouterij van eenen steenen eest en ruime luchtige denning (een vloer waarop de gerst kon worden uitgespreid om te kiemen).” Verder was er sprake van grote korenzolders, pakhuizen, kolenkelders en een stal voor zeven paarden, strekkende van de Koornmarkt tot de Huytersteeg, waar “derselve branderije” diverse uitgangen heeft. Daarnaast bood het complex “een zeer solide en logeabel woonhuis, voorzien van diverse behangen en onbehangen boven- en benedenkamers en vertrekken.”
Op de veiling vond het echter geen koper. Onderhands werd het tenslotte voor 40.000 gulden verkocht aan Cornelis van der Ley, die daarbij slechts vierduizend gulden kon neertellen. De rest ging op krediet bij de vorige eigenaren.

Bureau Vredegeregt
In 1801 was het pand in handen gekomen van een van de voormalige partners van de firma Baartmans & Co, mr Johannes Philippus Hartz, die onder meer handelde in steenkolen. Omstreeks 1808 werd er voor het laatst jenever gestookt. Er werd toen geadverteerd dat in de “gewezen branderij De Eenhoorn op de Koornmarkt” een partij moerbinten met dezelve handvinken en allerhande andere binten van negen meter lang voor afbraak te koop waren, alsmede een nog zo goed als nieuwe rosmolen met alles erop en eraan.
Eigenaar Hartz had als patriot goede connecties met het nieuwe Napoleontische bewind. Bij het instellen van de nieuwe rechtbanken benoemde Napoleon hem als oud-schepen tot vrederechter in Delft en omstreken. De rechtszaken vonden als vanouds plaats in het stadhuis, maar zijn woning functioneerde ook als “Bureau van Vredegerecht van Canton Delft nr 2” lezen we in krantenberichten uit die tijd.

Lakenfabrikanten
In 1820 kocht Pieter Maas Czn (1766-1850) de voormalige stokerij via een stroman op een openbare veiling. Ook Maas was een voormalig patriot, en een van de rijkste inwoners van Delft. (In 1832 bezat hij in Delft 18 panden.) Zijn grootvader Pieter Maas (1713-1766) was ooit in 1760 naar Delft gekomen als binnenvader bij het “stads gast- en dol-, mitsgaders tucht- en werkhuis St. Joris”. Zijn taak bestond eruit de paupers en gevangenen met spinnen en weven tucht en orde bij te brengen. Hij dreef die werkplaats voor eigen rekening, maar leende daarvoor geld van de stad. Dat had hem geen windeieren gelegd. Pieters zoon Cornelis (1741-1810) nam dat werk later over en bouwde de textielwerkplaats steeds meer uit tot een zelfstandige onderneming. Zijn aanzien werd zo groot, dat hij werd benoemd tot staalmeester en gouverneur van de lakenhal. In de Bataafs-Franse tijd ging hij zich toeleggen op de productie van militaire uniformen.
Intussen was kleinzoon Pieter Maas Czn, de koper van het pand op de Koornmarkt, partner bij de firma die sindsdien “Cornelis Maas & zoon” ging heten. In de jaren na de Revolutie bezocht hij Parijs om er zakelijke contacten te leggen. Hij wist het familievermogen nog aanzienlijk te vergroten door zijn huwelijk in 1797 met de rijke notarisdochter Wilhelmina Geesteranus (1772-1827). Kort voordien stapte hij van de Hervormde Kerk over op de deftige Waalse Hervormde kerk.

De panden van de voormalige Eenhoorn en de Halve Maan op de kaart van de eerste opmeting voor het kadaster van circa 1825 oranje gemarkeerd, de lakenfabriek erachter in de Huytersteeg geel.

Stoommachine
Begin 19e eeuw stopte de gemeente als opdrachtgever via het tuchthuis en moest de firma op zoek naar nieuwe ruimtes. Pieter Maas Czn kocht toen het pand op de Koornmarkt met de er achter liggende terreinen en gebouwen. Zelf bleef hij vlakbij wonen op de Molslaan. Het wonen in zijn nieuwe aankoop op de Koornmarkt liet hij over aan zijn zoon Cornelis Pzn (1803-1881). Wel verplaatste de firma haar kantoor naar de Koornmarkt. De fabriek kwam in gebouwen op het terrein daarachter aan de Huyterstraat. In 1839 onderging het complex door aankoop van de voormalige Halve Maen (inclusief het voormalige huis De Trechter op de hoek van de huidige Huyterstraat) een forse uitbreiding.
In het begin van de 19e eeuw was de lakenfabriek van Maas een van de grootste ondernemingen van Delft. In 1822 schafte de firma een stoommachine aan. Daarmee was het de tweede fabrikant in Nederland. Ze leverde tweederde van alle uniformen aan het Nederlandse leger. Behalve aan de Huyterstraat en de Molslaan, had het bedrijf ook vestigingen in de Hoefijzersteeg en aan de Gasthuislaan.
In 1829 droeg Pieter Czn de zaak over aan zijn zonen Jean Albert Pzn en Cornelis Pzn en trok zich - inmiddels weduwnaar - terug op het landgoed “De Ruyt” aan de Vliet.

Lees hier meer over de geschiedenis van de andere brouwerij De Halve Maen ernaast.

Nieuwe naam, nieuwe ambities en nieuwe gevel
De bewoner van de woning aan de Koornmarkt, Cornelis Pzn, was niet alleen partner in de lakenfabriek maar tevens zeer actief in de politiek. In 1838 werd hij lid van de gemeenteraad en in 1849 wethouder. Van 1845 tot 1856 was hij tevens lid van Provinciale Staten. En van 1851 tot 1855 werd hij de eerste burgemeester van Delft onder de nieuwe Gemeentewet van Thorbecke. Daarna verhuisde hij naar “Nieuw Eik en Duinen” in Loosduinen.
Zijn vader, Pieter Maas Czn, was na het overlijden van zijn eerste vrouw hertrouwd met haar nicht Petronella Georgetta Geesteranus, net als zijn eerste vrouw een telg uit het Delftse notarisgeslacht Geesteranus. Met het overlijden van haar ongehuwde broer dreigde die familienaam uit te sterven. Daarom diende de weduwe bij Koning Willem II een verzoek in om haar familienaam te laten voortleven door die te koppelen aan die van haar vier stiefzonen. Die toestemming werd in 1843 verleend. Sindsdien heetten Jean Albert, Cornelis en hun twee jongere broers Maas Geesteranus.
Rond diezelfde tijd moet Cornelis het plan hebben opgevat het woonhuis van de voormalige branderij grondig te verbouwen. Welke architect hij daarbij in de arm genomen heeft, is helaas onbekend. Maar in maart 1845 kreeg aannemer W.G. Metzelaar vergunning om bouwmaterialen op de gracht op te slaan. Voor het dubbele huis verrees een nieuwe vijf vensters brede gevel met een deurpartij mooi in het midden onder een nieuw overkoepelend zadeldak. Links van de voordeur kwam bovendien een tweede kelder. 

Reconstructie van de nieuwe gevel uit 1845 voor het toenmalige huis van burgemeester Cornelis Maas Geesteranus, nu Koornmarkt 20 E/F.

Wie goed kijkt ziet dat de kozijnen in de nieuwe gevel een opmerkelijke gelijkenis vertonen met die van het pand Koornmarkt 69 aan de overzijde van de gracht, waar notaris Johannes Geesteranus (zijn grootvader) eind 18e eeuw een nieuwe gevel had laten aanbrengen. Dat lijkt geen toeval en kan uitgelegd worden als een hommage aan de nieuw verworven familienaam. Opvallende overeenkomsten zijn onder meer de deuromlijsting met palmet-consoles, de lijstgevel en de vensteromlijstingen met verticale hollingen, houten diamantkop sluitstenen en aan de onderzijde lekdorpels met eindguttae (“klauwtjes”). Zulke details komen in ons land verder boven de rivieren vrijwel nergens anders voor.

Vergane roem
Nadat Cornelis in 1854 het huis met de nieuwe gevel had overgedaan aan zijn broer Jean Albert Pzn ging diens zoon Pieter (1832-1887) het bewonen. Ook Jean Albert kreeg bestuurlijke aspiraties. Eerst als raadslid en vervolgens in 1868 ook als lid van Provinciale Staten. Verder had hij tal van maatschappelijke functies zoals regent bij het Weeshuis der Gereformeerden, bestuurder van de Waalse Kerk, voorzitter van de Kamer van Koophandel en bestuurslid van de Delftse afdeling van de Nederlandsche Maatschappij ter bevordering van Nijverheid.
In 1866 gingen het pand aan de Koornmarkt met de lakenfabriek over naar de Vennootschap Cornelis Maas & Zn. Twee jaar later werd de fabriek gesloten en de inventaris verkocht. Daarmee stonden 66 werklieden, mannen, vrouwen en kinderen op straat. “Het bedrijf handhaaft voortdurend haar roem” schreef de gemeente jarenlang in haar verslagen naar het Rijk, maar ondertussen lijkt het tijdens de maatschappelijke ambities van de firmanten achterwege te hebben gelaten om nieuwe industriële wegen in te slaan.

Ontwerp voor de uitbreiding van het woonhuis van de familie Maas Geesteranus met drie extra ramen en een grote deurpartij op de plek van de voormalige toegangspoort naar het terrein van de opgeheven lakenfabriek.

Uitbreiding pand en gevel
In de jaren 1870-1871 werden de bedrijfsgebouwen in de Huytersteeg gesloopt. Tegelijkertijd breidde politicus Pieter JAzn Maas Geesteranus de gevel van de woning aan de straatzijde uit met drie vensters aan de zuidzijde door ook het pand van de voormalige Halve Maen daarachter te verstoppen. Achter de gevel moest hij dan ook niet alleen zijn gezin herbergen, maar ook vier inwonende dienstboden, een huisknecht en een gouvernante.
Het poortje tussen de twee voormalige brouwerijen werd een nieuwe monumentale ingang met daarachter een statige marmeren hal en een indrukwekkend trappenhuis. De benedenkamer van het linker pand kreeg een 19e eeuwse inrichting met bijbehorend stucplafond, dat er nog steeds zit. Bij recent onderhoud werd ontdekt, dat op de uitbreiding van de voorgevel is bespaard: de houten diamantkop sluitstenen en eindguttae onder de lekdorpels hebben geen constructieve funktie meer, maar zijn louter voor het uiterlijk aangebracht.

Opsplitsing
Na de dood van Pieter in 1887 ontwierp architect Cornelis Kersbergen inpandige scheidingsmuren tussen het drie vensters brede deel met met de linker voordeur, tegenwoordig genummerd 20 E-F, en de overige nummers 20 achter de grote ingangspartij, die daardoor nu wel in het midden kwam van een vijf vensters breed huis. De nieuwe opzet werd daarmee min of meer het spiegelbeeld van de gevel van 42 jaar eerder.
Na de verbouwing werd het drie vensters brede noordelijke deel verhuurd aan de wijnhandelaar (voordien bierbrouwer) Christiaan Roeters van Lennep. Baronesse Van Dedem, de weduwe van Pieter Maas Geesteranus, bleef het grootste deel van het huis bewonen.

Splitsing van het grote pand in twee aparte woningen in 1887, waarbij de weduwe Maas Geesteranus het grotere deel bleef bewonen en het kleinere deel ging verhuren. Links de opmeting door het kadaster, rechts het splitsingsplan van architect C. Kersbergen.
Foto van het grote pand omstreeks 1900 in het album Van Haagen, collectie Trésor, TU-Delft.

Pendule
Later nam haar dochter, Maria Elisabeth Maas Geesteranus, met haar man, de luitenant-kolonel Joseph Ramaer, het huis over. Toen zij overleed verkochten haar erfgenamen het dubbele pand inclusief het in 1871 afgesplitste Koornmarkt 18 op de hoek van de Huyterstraat aan de Gereformeerde Kerk. De pendule met prinses Hatzfeld smekend aan de voeten van Napoleon, het bad met geiser en de rest van de inboedel gingen naar een venduhuis.

Maria Elisabeth Maas Geesteranus (1861-1919) en Joseph Ramaer (1847-1908), bewoners in de jaren 1902-1919. Collectie familie Maas Geesteranus.

Aankondiging van de openbare verkoping van de inboedel van Maria Elisabeth Maas Geesteranus in de NRC van 5 juni 1920.

Rusthuis
Het vijf vensters grote deel (thans Koornmarkt 20-20 D) werd vervolgens “Rusthuis der Gereformeerden”. Die instelling, waar zo’n twintig ouderen onderdak vonden, verhuisde in 1965 naar het nieuw gebouwde bejaardentehuis “De Hoeksteen” aan de Schoemakerstraat.
(Zie hier voor een beschrijving van de inrichting van het Rusthuis der Gereformeerden in 1923 in een rapport van de Nederlandsche Vereeniging voor Armenzorg en Weldadigheid.)
De huizen aan weerszijden daarvan, zowel het huidige Koornmarkt 20 E-F (destijds 20a) als Koornmarkt 18 werden een woning voor predikanten. Achter het huis op het terrein van de voormalige lakenfabriek aan de Huytersteeg verrees in 1924 een School met de Bijbel.

Paushuis
Van 1921 tot 1941 woonde in het huidige Koornmarkt 20 E-F predikant Teunis Johannes Hagen. Hij werd ook wel “de paus van Delft” genoemd. Toen er een optocht van de arbeiderspartij langs zijn huis marcheerde, opende hij het raam van zijn werkkamer op de eerste verdieping en begon als evangelist in hart en nieren een luid debat met de leiders van de stoet. Ook was hij oprichter van Pro Rege, een organisatie voor christelijke militairen. Eigenlijk was hij een soort ondernemer op kerkelijk en maatschappelijk terrein. Zo richtte hij ook veel christelijke scholen en meisjesverenigingen op. Tijdens de mobilisatie in de Eerste Wereldoorlog van 1914-1918 was hij hoofd legerpredikant. In die tijd kwam hij in conflict met zijn collega-legerpredikanten in Pro Rege. Hij was voorstander van een hiërarchische organisatie, zijn collega’s wilden een meer democratische structuur. Een rapport over dit conflict werd zelfs aan minister-president Ruys de Beerenbrouck gestuurd. Een van de conclusies was dat dominee Hagen moeilijk zijn ongelijk kon bekennen.

Hagepreken
Na Hagen bewoonden de dominees C.P. Boodt en J.C. Jonkers het huis. Boodt belandde tijdens de oorlog via kamp Vugt in Bergen-Belsen nadat hij vanaf de kansel in 1943 onomwonden had opgeroepen de arbeidsinzet te ontduiken. In de kampen maakte hij naam met zijn ‘hagepreken’. Kort na de Bevrijding is hij aan de gevolgen van de ontberingen overleden.

Appartementen
In 1965 ging het pand naar accountant Gerard de Joode, die veel historische elementen uit het voormalige rusthuis verwijderde. Het zuidelijk deel verkocht hij aan de Rabobank, die ook Koornmarkt 18, de domineeswoning op de hoek van de Huytersteeg gekocht had. De andere domineeswoning aan de noordzijde van het rusthuis werd in 1967 eigendom van chirurg Wilhelmus Oosterwijk, die het tussen 1967-1972 grondig restaureerde en er tot 1997 bleef wonen. In 1987 kocht hij het voormalige rusthuis erbij na het faillissement van de toenmalige eigenaar, Timmermans' Aannemingsbedrijf. In 1993 splitste hij het geheel in 7 appartementen. Tot de eerste huurders hoorden drie recent aan de TU Delft bij de faculteit Industrieel Ontwerpen afgestudeerde studenten. Het was de eerste gezamenlijke locatie voor hun in 1990 gestichte onderneming “Fabrique”. Ze groeiden zo snel tot dertig man, dat ze vanaf 1999 in fasen verhuisden naar Oude Delft 201 en 207. Thans hebben ze drie vestigingen in Delft, Rotterdam en Amsterdam met meer dan honderd medewerkers.