Oosterwijckse poort
Na Spranckhuijzen kwam in 1643 Leonardus Fodenius, getrouwd met Jannetje Rijers de Langue. Hij overleed in 1647, waarna dominee Volckerus ab Oosterwijck (1602-1675) de volgende bewoner werd. Ook zijn beeltenis is in een gravure vereeuwigd. Hij was getrouwd met de burgemeestersdochter Helena Meerman. Sinds hem werd het poortje in de tweede helft van de 17e eeuw ook wel de Oosterwijckse poort genoemd.
Het lijkt goed mogelijk dat de familiebijeenkomst die Pieter de Hooch in de jaren 1657-1660 heeft geschilderd op een binnenplaats met de Nieuwe Kerk op de achtergrond (het schilderij hangt nu in Wenen) op het oude kloostererf is te situeren. De afgebeelde familie zou in dat geval die van de dominee kunnen zijn.
Na 1675 werd Henri de Marets, predikant van de Waalse Kerk, de volgende bewoner en tevens eigenaar van het huis. Hij ging in 1695 met emeritaat.

Schrijvers
De predikanten die in dit huis woonden waren ijverige schrijvers. Henricus Arnoldi van der Linden schreef samen met twee collega’s het boek “Aenspraek tot de Nederduitse leezers, liefhebbers onzer moederspraeke”. Dyonisius  schreef onder meer “Triumphe” dat in 1629 in Delft gedrukt werd en Volckerus deed in 1666 “Geloofsliederen dat is de Heijdelberghse en de Nederlantse Cathechismus, op Sanghrijm gesteld” het licht zien, zoals blijkt uit een advertentie in de Oprechte Haarlemse Courant.
In 1694 verkocht Marets het predikantenhuis, met een klein huisje daarnaast, aan Dammas van Sasburgh, voor 3400 gulden, waarvan 2000 gulden per schuldbrief. Dammas stierf reeds drie jaar later, waarna het huis weer opnieuw in bezit kwam van Henri de Marets en zijn vrouw Magdalena van der Graaf. Kennelijk was de schuldbrief in dit geval toch iets te veel voor de erfgenamen. Waarschijnlijk heeft vervolgens Marets zoon Samuel enige tijd in het huis gewoond.

Na het overlijden van Henri de Marets in 1715 werd het huis, “gelegen in de Sint Hieronymusdalpoort met tuin en klein huisje annex, mitsgaders een tuin, speelhuis en oranjehuis daarachter, gelegen aan een pleintje en westwaarts lopend tot aan de stadswal” verkocht aan dr. Abraham van Bleijswijck, de bewoner van Oude Delft 157, die in 1731 ook Oude Delft 155 kocht. Het bracht toen 4475 gulden op.
Toen het huis in 1762, 47 jaar later de volgende keer verkocht werd door de zoon van bovengenoemde Van Bleyswijck aan Mr. Franc van den Burch, veertigraad en oud president-schepen van Delft, bracht het maar 1500 gulden op. De koper was toen de bewoner van Oude Delft 143, even ten zuiden van de poort.

Nu was de huizenmarkt niet geweldig in de 18e eeuw, maar een zo drastisch daling van de prijs, wekt toch de indruk dat de familie Van Bleyswijck het een en ander herverkaveld heeft en een deel van de tuin, het speelhuis of het oranjehuis aan de eigen bezittingen heeft toegevoegd, alvorens de restanten te verkopen.
Wat er met het huis en bijbehorende bezittingen tijdens de 18e eeuw nog meer gebeurd is, is onduidelijk. Als zelfstandig woonhuis lijkt het sinds 1700 te hebben afgedaan. Sindsdien is het een speelbal geworden van de zeer welvarende omwonenden.

Liever een tuin
In 1807 worden de twee huizen door de executeurs van Jacobus Johannes verkocht voor het totale bedrag van 10.000 gulden aan de chirurgijn Paulus Soek, de bewoner van het imposante pand Oude Delft 141. Soek was uit op een grote tuin en kocht daartoe in deze tijd van zeer slappe huizenprijzen meerdere panden langs de Oude Delft op om zijn eigen tuin te vergroten. Vervolgens verkocht hij de gekochte panden weer, zonder de bijbehorende achtertuinen. Daarmee bracht hij weer vrijwel het hele kloosterterrein onder zijn hoede.
Bij de eerste kadasteropmeting van 1832 wordt het oude domineeshuis aangeduid als ‘berghuis’. Toen de vrouw van Soek, Anna Maria Maas overleed, kwam het perceel, met alle tuinen, broeihuizen, stallen en schuren en het grote woonhuis Oude Delft 141, in handen van de lakenfabrikant Jan Albert Maas (Geesteranus).
Maas verkocht vervolgens het berghuis en een deel van de belendende percelen voor 300 gulden aan de bewoner van Oude Delft 151, de chirurgijn Abraham Anthonie Küller. Volgens de akte van 1850 zou het berghuis worden afgebroken. Later werd westelijk op dit terrein de christelijke Elout van Soeterwoudeschool gebouwd die behalve aan de Phoenixstraat ook een ingang had via de poort van Oude Delft 147. Inmiddels is deze school bij de bouw van de parkeergarage Phoenix straat afgebroken, behalve een klein deel dat momenteel nog staat in de achtertuin van het pand Oude Delft 151.